kardeşlik bu’dur.

Artık diyoruz biz kardeşliği unuttuk, bırakın sevinçleri paylaşmayı acılarımıza beraber üzülmeyi de unuttuk. Son zamanlarda hep bu minvalde gelişiyordu zihnimizde düşünceler..En son Soma’da yaşanan olaylar kalemini sevdiğimiz bazı yazarların bu tür yorumlarına sebep oldu. Halbuki şimdi anlıyorum ki ruhumuzdaki kardeşlik aynı lakin üzerimize fitnenin gölgesi dahi düşmeye görsün…Kaybediyoruz güzel yanımızı diye ah etmedeydi gönlüm acizane.

Ramazan geldi. Yazılacak söylenecek pek çok gündemim vardı ama bir olayla hayata bakışı değişiyor bazen insanın, yaşanan koşturmacanın bir boş heyula olduğunu anlayıveriyor. Aslında paylaşacak daha önemli şeyler var diyoruz hem halimize hem gönlümüze bir hiza verme çabasına girerken. Rabbim kimseye böyle sıkıntı ve imtihanlar vermesin diye dua ederken duamızın bir yanında, belki akrabamızdan birinin başına gelmesinden daha çok etkiliyor sevdiğimiz bir insanın canının yanması düşüncesi var oluyor. Kardeşin kardeşten üstün olduğunu gönlün kandan üstün olduğunu yaşatıyor bir nevi…  Hayatı daha dolu yaşamak gerektiğini ve insana daha çok kıymet vermek gerektiğini  hatırlatıyor. 

Bilhassa aldığım bu üzücü haber , bir imtihan ve ibret vesilesei ve hatta o hocamın sebebiyle şu mübarek ayda O cc.na daha fazla yönelme isteği. İmtihan ve rahmet birbirinin içinde gizlenmiş sanki…ve bu haber gözlerimizi kör eden, zihnimize çizik atan bir hal alsa da iç dünyamıza önemli notlar düşüyor. Bunlardan en barizi de kardeşlik. Yol arkadaşı olmanın güzelliğini yaşayarak, “sofiler has kardeştir” diyen büyüğmüzü hatırlatıyor bize… geceleyin bir mide ağrısı yaşayıp ruyalarıma taaaluk eden bu durum uyandığımda havf ve reca arasında diyor…”O’ndan yalnız kafirler ümidini keser.” Bir de hocamın o güzel vasfını daha çok kendime aksettirme çabası; insana kıymet verme. Her insanı ne ya da kim olduğuna bakmaksızın genelde O’nun kulu, özelde Baba (ks.)’nın evladı gözüyle bakıp kollamak. İşi gönlünü ortaya koyarak yapmak. Ne diyordu Seyyidim sohbetinde; “her işin başı sevgidir.”  Ancak bu şekilde “gönüller yapmaya geldik” nidasının sahibi olabilir ve bunu yaşatabilirsin.  İşte böyle bir anlayışla hizmet ederse insan buna mukabil bir duyguyla  misafir oluyor gönüllere ve dualara; araya ayrılıklar, yıllar, yollar ve onca yaşanmışlık girse de…

Kardeşlik budur diyorsun ve söz bitiyor. Hamdolsun hale, duaya ve gayrete devam. 

bir gün buralardan kaçıp gidersem…

Bazen artık katlanılmaz oluyor hayat. Yok öyle sebepsiz değil.

Yaşıyorsunuz her şey doğal ve normal gidiyor fakat bir yerde film kopuyor. İşte o an; kalbi hastalıkların; o kadar söze rağmen, sohbete,nasihate ve uyarıya rağmen ortaya çıktığı ve salgın bir veba gibi yayılıp başka gönüllerde de aks ettiği an oluveriyor.   

Manisa’da hayat devam ediyor. Hizmet,rabıta ve işte hayat. Ama arka planda devam eden salgın hastalıklar var. Allah’ım yardım et. Öyle her şey bir anda kökten çözülemez, biliyorum ama katre katre dağılan bu hastalıktan fena halde rahatsız oluyorum. Elim kolum bağlanıyor; biliyorum bunun böyle kolay ve imtihansız olmayacağını ama sanırım artık yoruldum ve kaldıramıyorum. Şimdi, beni taşıyan tek vasıta; rabıta… 

Vesselam…